Ψυχωσικές Διαταραχές
Οι ψυχωτικές διαταραχές αφορούν καταστάσεις στις οποίες τα άτομα που τις εκδηλώνουν βιώνουν μια διαφορετική πραγματικότητα από την κανονική. Μπορεί δηλαδή να βλέπουν, ακούν, μυρίζουν, αισθάνονται στο σώμα τους πράγματα που δεν υπάρχουν κανονικά. Οι εμπειρίες αυτές ονομάζονται αντιληπτικές ψευδαισθήσεις. Μπορεί επίσης να πιστεύουν ακράδαντα πράγματα που δεν 1ον δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και 2ον δεν υπάρχουν ιδιαίτερα στοιχεία για αυτά. Τα άτομα που βρίσκονται σε ένα ψυχωσικό επεισόδιο ενδέχεται να έχουν αποδιοργανωμένο λόγο και σκέψη αλλά και μια πολύ έντονη και χαρακτηριστική συναισθηματική επιπέδωση. Αξίζει να σημειωθεί πως ψυχωσικά συμπτώματα μπορούν να βιωθούν και σε άλλες διαταραχές π.χ κατάθλιψη.
Με τα λόγια ενός ειδικού εκ πείρας (expert by experience):
«Παλεύω με αυτό που γνωρίζω πλέον ως σχιζοφρένεια από τα τέλη των εφηβικών μου χρόνων, αλλά ήταν μόλις πριν 12 μήνες όταν διαγνώστηκα επισήμως με την ασθένεια αυτή. Είμαι 42 χρονών. Η σχιζοφρένεια είναι μια από τις πλέον τρομακτικές και παρεξηγημένες ψυχικές αρρώστιες. Πλήττει περίπου 15 σε κάθε 1.000 άτομα και στην Αυστραλία τα άμεσα κόστη της ασθένειας υπολογίζονται σε περίπου 2,5 δισ. δολάρια το χρόνο.
Όταν λέω στον κόσμο ότι έχω αυτή την αρρώστια, συχνά φοβούνται τόσο πολύ ή απλά γίνονται υπερβολικά ευγενικοί, ώστε να κάνουν οποιαδήποτε ερώτηση. Ένας φίλος νόμιζε πως είχα διχασμένη προσωπικότητα αλλά δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Για μένα, η σχιζοφρένεια εκδηλώνεται από μόνη της ως διαστρεβλωμένη σκέψη, με οπτικές και ακουστικές παραισθήσεις και αυταπάτες. Επίσης με κάνει παρανοϊκό, πράγμα που μπορεί να με κάνει να σκέφτομαι ότι ο κόσμος, ακόμη και η ίδια μου η οικογένεια αλλά και οι φίλοι, συνωμοτούν εναντίον μου. Όταν είμαι άρρωστος, οι σκέψεις μου μοιάζουν σαν παράταιρα κομμάτια ενός παζλ. Είναι αδύνατο να τα βάλω μαζί με τέτοιο τρόπο, ώστε να βγαίνει πραγματικό νόημα. Το ταξίδι μου προς τη διάγνωση και τη θεραπεία ήταν ιδιαίτερα μακρύ. Κατείχα υψηλόβαθμες θέσεις ως δημοσιογράφος και συντάκτης σε εθνικές εκδόσεις στα 20 μου και στα πρώιμα 30 μου, αλλά όσο μεγάλωνα και η πίεση αυξανόταν, οι σκέψεις μου και η συμπεριφορά μου έγιναν ολοένα και πιο αλλοπρόσαλλες.
Οι δικοί μου άνθρωποι μου είπαν ότι χρειαζόμουν βοήθεια αλλά τους αγνόησα, ώσπου τα συμπτώματα έγιναν υπερβολικά. Εν τέλει πήγα στη γιατρό μου και της εξήγησα τι περνούσα και τι ένιωθα. Προς τιμήν της, αντιλήφθηκε ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα και με παρέπεμψε σε έναν ψυχίατρο. Όλα χτύπησαν «κόκκινο» μια νύχτα, όταν οι γονείς μου έλειπαν στο εξωτερικό. Ήμουν μόνος και κυλούσα αργά αλλά σταθερά προς την ψύχωση. Οι αναρτήσεις μου στο Facebook δημοσιεύονταν η μία πίσω από την άλλη, προκαλώντας τα προσωπικά μηνύματα των φίλων μου, οι οποίοι με ρωτούσαν εάν ήμουν καλά. Άκουγα κατ' επανάληψη το άλμπουμ των Joy Division «Unknown Pleasures» κι έπειτα μια φίλη μου τηλεφώνησε, προσπαθώντας να καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε. Ύστερα από μια χαοτική τρίωρη συζήτηση, με έπεισε να πάω στα Επείγοντα Περιστατικά του τοπικού νοσοκομείου.
Αυτό ήταν το ξεκίνημα μιας νέας αρχής. Έγινα δεκτός σε ένα δημόσιο ψυχιατρείο, όπου παρέμεινα έγκλειστος για ένα μήνα. Ύστερα από πολλές συνεδρίες με τους γιατρούς, έβγαλαν τη διάγνωση: σχιζοφρένεια. Επιτέλους, είχα ένα όνομα γι' αυτό που ζούσα.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr