Σε αυτήν την οικογένεια διαταραχών πρόκειται για καταστάσεις στις οποίες η έκθεση –κατά κάποιο τρόπο- σε τρομακτικά και απειλητικά για τη ζωή ή/και την σωματική ακεραιότητα του ιδίου ή τρίτων αποτελεί αφορμή για μια σειρά από δυσάρεστα συμπτώματα. Για παράδειγμα στην Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες μπορεί να υποφέρει από επαναλμβανόμενες ακούσιες ενοχλητικές ενθυμήσεις του γεγονότος, σχετικούς εφιάλτες, αναβιώσεις (flashbacks) ή έντονη ενόχληση σε σχετικά ερεθίσματα. Ως εκ τούτου το άτομο τείνει να προσπαθεί να αποφύγει οτιδήποτε σχετικό με το γεγονός, να επεξεργάζεται ξανά και ξανά το γεγονός, να απομακρλυνεται από άλλους και να έχει πολύ αρνητικές πεποιθήσεις για το ίδιο. Η ενασχόληση με τις αρνητικές συνέπειες ενός αρνητικού γεγονότος και η δυσκολία λειρουργίας στην καθημερινότητα ανεξάρτητα από αυτό είναι χαρακτηριστικό των διαταραχών αυτών.
Με τα λόγια ενός ειδικού εκ πείρας (expert by experience):
O θάνατος του αδελφού μου σε μια τραγωδία με έβγαλε από την κανονική μου ζωή και με πέταξε σε έναν κόσμο για τον οποίο δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένος. Η επίσκεψη του σκηνικού λίγες μέρες αργότερα ήταν μια παντελώς σουρεαλιστική εμπειρία. Βλέποντας τα συντρίμμια, κάτι που ήταν βασικά ένας τεράστιος τάφος, ήταν κάτι που έπρεπε να κάνω. Είχε όμως επιπτώσεις σε μένα και ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά, μου είναι σχεδόν αδύνατο να μιλήσω για αυτό. Αυτό που χρειαζόμουν ήταν πληροφορίες, καθώς και πρακτική βοήθεια και υποστήριξη για να περάσω τις πρώτες τρομακτικές μέρες. Αλλά αυτό που έλαβα ως επί το πλείστον, μερικές φορές από καλοπροαίρετους ανθρώπους κυμαινόναν από την αναισθησία μέχρι την υπερπροστασία. Φάνηκε ότι έχουν προσδοκίες για τον «σωστό» τρόπο αντίδρασης απο ανθρώπους που βρίσκονται στη θέση μου και εγώ δεν ανταποκρίθηκα σε αυτές τις προσδοκίες.
Σε κοινωνικές εκδηλώσεις με φίλους και ανθρώπους από την δουλειά, δεν μπορούσα πια να συνδεθώ με συνηθισμένα πράγματα που υποτίθεται έπρεπε να είναι διασκεδαστικά και να έχουν κάποιο νόημα για μένα. Η εμπειρία μου με έκανε να αισθάνομαι πως δεν θα ήμουν ποτέ ξανά ο ίδιος.
Η επόμενη κρίση ήρθε για μένα όταν κάθισα στο μετρό του Λονδίνου 8 μήνες μετά την τραγωδία. Διάβαζα ένα άρθρο εφημερίδας που περιέγραφει τι θα μπορούσε να συμβεί στα σώματα εκείνων που είχαν σκοτωθεί, τι θα μπορούσαν να αισθανθούν, ότι θα μπορούσαν να είχαν συνειδητοποιήσει ότι θα πεθάνουν. Καθώς κοίταξα τους άλλους επιβάτες, ένιωσα απεγνωσμένα παγιδευμένος και ήθελα να τους φωνάξω.
ΠΗΓΗ: